Bijna klaar
Door: Jenny
Blijf op de hoogte en volg Jenny
17 Februari 2017 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Hoi iedereen
Het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn wederwaardigheden met jullie heb gedeeld. Ik ben aan mijn laatste week bij het vrijwilligerswerk bezig en het wordt ook langzamerhand tijd dat ik er mee stop. Werken is toch gewoon vermoeiend. Ik zit nog steeds op de lip van de kitchen staff en dat is soms wel nodig. Geven ze zomaar ineens mealie pap en kool als een volledige maaltijd, hebben ze dan toch niets geleerd? Er moet natuurlijk nog een eiwitbron bij, maar vlees kan niet gemakkelijk op maandag, want dat is bedorven als je het op vrijdag uit de diepvries haalt en bonen met rijst hadden ze net gegeten. En de soya mince, dat is een soort nepgehakt, was op. Dus dan maar pap met kool voor deze keer. En op dezelfde dag bleek dat de coördinator van de fieldworkers, die zo enthousiast was over mijn plannen met de ouders van de kinderen, op verlof was voor wel drie weken zonder iets te zeggen. Ik had echt een dip die dag , maar gelukkig was het vrijdag en ik ging naar Pretoria. Dat is een wat nettere stad dan Johannesburg, maar hier en daar toch ook veel bouwvallen, zelfs in het centrum. Ik denk wel dat er veel minder gebeurt (alternatieve initiatieven) dan in Johannesburg. Er staan veel bomen in het centrum en er schijnen veel (racistische) blanken te wonen, maar die heb ik nauwelijks gezien. Ik ben er op bezoek geweest bij een Nederlandse vrouw, een journaliste, en een Indische Zuid-Afrikaan die bij de ANC veteranen zit en politiek actief is. Maar hij is erg negatief over de huidige regering, zoals velen. Ze proberen met een groep ANC veteranen zo weinig mogelijk mensen van de huidige regeringskliek op de lijst te krijgen. De huidige president probeert nl nu zijn ex-vrouw naar voren te schuiven. Vorige week heeft hij de State of the Nation uitgesproken in het parlement, ze hebben eerst wel 2 uur ruzie gemaakt in het parlement over de gang van zaken en toen was hij aan de beurt en hij zei bijna hetzelfde als vorig jaar. Het schijnt dat hij nauwelijks kan lezen en schrijven, hij heeft niet veel meer dan lagere school.
Ik ga nu dus regelmatig met de fiets naar het werk en dat is heerlijk en ik ga hem cadeau geven aan een van de keukenmannen die altijd heel ver moet lopen naar het werk en de vrouwen fietsen hier toch niet. Vorige week ben ik met een van de fieldworkers naar een 'informal settlement' geweest, dat zijn illegale huisjes, krotjes eigenlijk zonder elektriciteit en stromend water. Toch hadden veel mensen wel elektriciteit, afgetapt van een van de duurdere huizen, daar moeten ze dan wel voor betalen. Ik vond de huisjes van binnen verbazingwekkend veel voorzieningen te hebben zoals een ingerichte keuken, een oven, een televisie die het dan wel vaak niet deed. Maar de mensen hebben veel problemen, aids, werkeloosheid, een gehandicapt kind, alcohol en drugsmisbruik. Ze krijgen een uitkering voor ieder kind, maar dat gaat dan meestal op in het begin van de maand en dan hebben ze niks meer voor de rest. Soms hadden ze ook nog een groentetuintje tussen de hutjes door dus geeft weer hoop. Kinderen die een vervolg opleiding doen moeten vaak erg ver lopen omdat er geen geld is voor een minibus taxi en die is al zo goedkoop. Maar de armoede die ik in Oeganda heb meegemaakt is toch echt wel erger.
En hoe gaat het nu in de keuken? Nou ze zijn zich wel bewust van het feit dat er meer groente moet worden gegeten, maar om dan ook meer te kopen en dus ook te koken en uit te delen(?) dat zie ik nog niet helemaal gebeuren. Eigenlijk ben ik mijn enthousiasme een beetje kwijt en ook dat ontzettende kabaal wat ze altijd maken waarin ik dan zit te werken ben ik zat. Vandaag hebben we Valentijns dag gevierd, we moesten allemaal in rood en wit komen en toen ging het gebeuren, de dining hall was helemaal versierd. We begonnen met zingen en daarna een gebed! Daarna gingen verschillende mensen iets vertellen over de liefde en dan vooral tav het project en natuurlijk allemaal in het Zulu, dus precies weet ik het niet, want aan vertalen doen ze niet. En toen kregen we taart en een glas limonade.
Deze week geef ik nog 2 workshops, aan de fieldworkers zodat zij het weer kunnen verspreiden, het bleek een beetje tegen te vallen, ze zeiden erg weinig en ik was er niet zo zeker van of ze er wel wat aan vonden. De presentatie aan een groep jong volwassenen die ook klant zijn bij het project was wel een succes. Ze waren echt geïnteresseerd en ze stelden heel veel vragen. Op het einde heb ik ze allemaal een zakje spinaziezaad gegeven en een rondleiding door de tuin met uitleg wat ze met het spinazie zaad moesten doen. En nu maar hopen dat ze er ook echt iets mee doen in hun eigen tuin. En nu is het vrijdag en ik zit in Johannesburg en ik voel me bevrijd. Bevrijd van de verplichtingen van het werk en bevrijd van Maarten’s lip. Morgen ga ik naar het oosten met de Greyhound en ga ik genieten van de omgeving en ook uitrusten van de vermoeienissen. Daarna ga ik nog een weekje naar Botswana en daar heb ik heel veel zin in, zij vinden het ook erg leuk dat ik kom. De collega die nog wel leeft heb ik al 35 jaar niet gezien. En daarna ga ik naar huis.
Groeten van Jenny
Het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn wederwaardigheden met jullie heb gedeeld. Ik ben aan mijn laatste week bij het vrijwilligerswerk bezig en het wordt ook langzamerhand tijd dat ik er mee stop. Werken is toch gewoon vermoeiend. Ik zit nog steeds op de lip van de kitchen staff en dat is soms wel nodig. Geven ze zomaar ineens mealie pap en kool als een volledige maaltijd, hebben ze dan toch niets geleerd? Er moet natuurlijk nog een eiwitbron bij, maar vlees kan niet gemakkelijk op maandag, want dat is bedorven als je het op vrijdag uit de diepvries haalt en bonen met rijst hadden ze net gegeten. En de soya mince, dat is een soort nepgehakt, was op. Dus dan maar pap met kool voor deze keer. En op dezelfde dag bleek dat de coördinator van de fieldworkers, die zo enthousiast was over mijn plannen met de ouders van de kinderen, op verlof was voor wel drie weken zonder iets te zeggen. Ik had echt een dip die dag , maar gelukkig was het vrijdag en ik ging naar Pretoria. Dat is een wat nettere stad dan Johannesburg, maar hier en daar toch ook veel bouwvallen, zelfs in het centrum. Ik denk wel dat er veel minder gebeurt (alternatieve initiatieven) dan in Johannesburg. Er staan veel bomen in het centrum en er schijnen veel (racistische) blanken te wonen, maar die heb ik nauwelijks gezien. Ik ben er op bezoek geweest bij een Nederlandse vrouw, een journaliste, en een Indische Zuid-Afrikaan die bij de ANC veteranen zit en politiek actief is. Maar hij is erg negatief over de huidige regering, zoals velen. Ze proberen met een groep ANC veteranen zo weinig mogelijk mensen van de huidige regeringskliek op de lijst te krijgen. De huidige president probeert nl nu zijn ex-vrouw naar voren te schuiven. Vorige week heeft hij de State of the Nation uitgesproken in het parlement, ze hebben eerst wel 2 uur ruzie gemaakt in het parlement over de gang van zaken en toen was hij aan de beurt en hij zei bijna hetzelfde als vorig jaar. Het schijnt dat hij nauwelijks kan lezen en schrijven, hij heeft niet veel meer dan lagere school.
Ik ga nu dus regelmatig met de fiets naar het werk en dat is heerlijk en ik ga hem cadeau geven aan een van de keukenmannen die altijd heel ver moet lopen naar het werk en de vrouwen fietsen hier toch niet. Vorige week ben ik met een van de fieldworkers naar een 'informal settlement' geweest, dat zijn illegale huisjes, krotjes eigenlijk zonder elektriciteit en stromend water. Toch hadden veel mensen wel elektriciteit, afgetapt van een van de duurdere huizen, daar moeten ze dan wel voor betalen. Ik vond de huisjes van binnen verbazingwekkend veel voorzieningen te hebben zoals een ingerichte keuken, een oven, een televisie die het dan wel vaak niet deed. Maar de mensen hebben veel problemen, aids, werkeloosheid, een gehandicapt kind, alcohol en drugsmisbruik. Ze krijgen een uitkering voor ieder kind, maar dat gaat dan meestal op in het begin van de maand en dan hebben ze niks meer voor de rest. Soms hadden ze ook nog een groentetuintje tussen de hutjes door dus geeft weer hoop. Kinderen die een vervolg opleiding doen moeten vaak erg ver lopen omdat er geen geld is voor een minibus taxi en die is al zo goedkoop. Maar de armoede die ik in Oeganda heb meegemaakt is toch echt wel erger.
En hoe gaat het nu in de keuken? Nou ze zijn zich wel bewust van het feit dat er meer groente moet worden gegeten, maar om dan ook meer te kopen en dus ook te koken en uit te delen(?) dat zie ik nog niet helemaal gebeuren. Eigenlijk ben ik mijn enthousiasme een beetje kwijt en ook dat ontzettende kabaal wat ze altijd maken waarin ik dan zit te werken ben ik zat. Vandaag hebben we Valentijns dag gevierd, we moesten allemaal in rood en wit komen en toen ging het gebeuren, de dining hall was helemaal versierd. We begonnen met zingen en daarna een gebed! Daarna gingen verschillende mensen iets vertellen over de liefde en dan vooral tav het project en natuurlijk allemaal in het Zulu, dus precies weet ik het niet, want aan vertalen doen ze niet. En toen kregen we taart en een glas limonade.
Deze week geef ik nog 2 workshops, aan de fieldworkers zodat zij het weer kunnen verspreiden, het bleek een beetje tegen te vallen, ze zeiden erg weinig en ik was er niet zo zeker van of ze er wel wat aan vonden. De presentatie aan een groep jong volwassenen die ook klant zijn bij het project was wel een succes. Ze waren echt geïnteresseerd en ze stelden heel veel vragen. Op het einde heb ik ze allemaal een zakje spinaziezaad gegeven en een rondleiding door de tuin met uitleg wat ze met het spinazie zaad moesten doen. En nu maar hopen dat ze er ook echt iets mee doen in hun eigen tuin. En nu is het vrijdag en ik zit in Johannesburg en ik voel me bevrijd. Bevrijd van de verplichtingen van het werk en bevrijd van Maarten’s lip. Morgen ga ik naar het oosten met de Greyhound en ga ik genieten van de omgeving en ook uitrusten van de vermoeienissen. Daarna ga ik nog een weekje naar Botswana en daar heb ik heel veel zin in, zij vinden het ook erg leuk dat ik kom. De collega die nog wel leeft heb ik al 35 jaar niet gezien. En daarna ga ik naar huis.
Groeten van Jenny
-
17 Februari 2017 - 23:57
Hans:
Ga je naar huis en dan..... hoop ik natuurlijk dat we elkaar snel een keer tegenkomen Jenny. Kom je uiteindelijk op Schiphol aan? Zo ja, laat me dan weten wanneer. je weet maar nooit. Je relaas stemt me wel heel droevig. Komen die verhalen nu ook uit toch niet het minst vooruitstrevende land van Afrika. Of is het toch zo dat armoede een afschuwelijk bepalende factor is waarom heel veel dingen toch niet goed lopen. Ik kan me je vermoeidheid wel een beetje voorstellen. En misschien ook wel teleurstelling. Tja, uiteindelijk zal verandering toch op zijn tijd uit bewoners zelf moeten komen. Ik wens je een heel goede laatste tijd in Zuid Afrika en een goede thuisreis natuurlijk. Lfs uit Leiden. Hans -
18 Februari 2017 - 04:56
Jelle:
Hoi Jenny,
Ik kan me je frustratie goed voorstellen. Aan de andere kant: pyramide van Maslow, overlevingsstand, dan is goede voeding zorg nummer zoveel. Kwestie van frapper toujours lijkt me, dus jouw werk draagt wel degelijk bij, maar misschien niet direct.
Wij zitten nu in Hue, Vietnam. Afgelopen week in Hanoi geweest en Sapa bezocht en zojuist aangekomen met de nachttrein, dus hopen dat we snel op onze kamer kunnen. Ons eerste bezoek aan Azië, dus we kijken onze ogen uit. Vooral Sapa was prachtig. We hebben een trekking gedaan door de zwarte H'mong gemeenschap, fascinerend. En we zijn onder de indruk van de ondernemingslust hier, dit land komt er wel denk ik. Naar wat we lezen moet de invloed en controle van de communistische partij hier intens zijn, maar daar merken wij natuurlijk niet veel van. Ik moet stoppen, want onze kamers zijn klaar.
Groetjes, Karin & Jelle
-
18 Februari 2017 - 10:33
Maarten:
Hoi Jenny,
De teleurstelling die je beschrijft kon ik duidelijk voelen in de laatste 2 weken, zeker omdat jou drijfveer en de motivatie van onze eigen mensen niet altijd met elkaar matchen. Dat geeft teleurstelling en soms ook frustraties, die ik hier zelf ook regelmatig heb en voel, maar die mij ook wel weer sterkt in een gevoel van: "We moeten door gaan op de ingeslagen weg". We hebben elkaar hier heel hard nodig om te bouwen aan die betere wereld en een stabiele veilige toekomst voor onze mensen. We hebben het daar wel over gehad, ondanks dat je dat ook wel weer moeilijk vond om over te praten.
Maar ik zag ook positieve dingen gebeuren in het project, en jou bijdrage is dan misschien niet gigantisch groot, maar een van de vele druppels die met elkaar toch weer die regenbui kunnen zijn. Kijk dus zeker terug op een mooie en ook leerzame periode en kijk vooral naar de kleine dingen die jij hebt veroorzaakt de afgelopen weken in het project. Zoals je zelf wel eens zei, is het maar de vraag wat er blijft hangen en of ze toch niet terugvallen in oude gewoontes. Dat is inderdaad de vraag, maar jou bijdrage was goed en bijzonder en daar wil ik jou ook namens de anderen in het project voor bedanken. Het keukenteam heeft dat gisteren op eigen wijze al gedaan.
Nu lekker op reis en mensen zien, bijkomen van alle ervaringen en van iedere dag werken. Even lekker genieten van Zd Afrika op jou eigen manier en dan door naar Botswana om oude vrienden te ontmoeten, iets waar je enorm naar uitkijkt.
Wij vonden het in ieder geval leuk om jou hier bij ons te hebben en ons leven met jou te delen.
Heel veel plezier de komende 2 weken.
Hamba Khale (go well)
Maarten, Anke, Conny, Mary -
18 Februari 2017 - 13:40
Jo Linssen:
Indrukwekkend en eerlijk verhaal !
Hoor straks , half maart , graag meer.
Nu nog een paAr fijneagen en tot gauw.
Vanmiddag een boekpresentatie in de De Trubune te Maasstricht , er wordt een bibliografie over het werk van Leo Herberghs gepubliceerd .
Gisteren de 70e. verjaardagvan Ben van Melick in kasteelHoensbroek gevierd ! Francine en Coen , Jos en Gerrie waren er ook , gezellig .
T weer was zo aangenaam dat ik met de fiets ben geweest , hebben een paar heerlijke lente-dagen achter de rug , alvast een voorproefje
Gro -
23 Februari 2017 - 15:19
Maria:
Ha Jenny,
jammer zo'n aflopend einde, maar heerlijk dat je nog een weekje naar Botswana gaat.
35 jaar niet gezien, wat een tijd zeg! Spannend ook wel.
Als je in leiden wilt slapen na je vlucht ben je welkom hoor!!
gezellig.
Ik ben alleen van 4 t/m 11 maart op wintersport met Mimi.
veel plezier in Botswana en tot ziens/horens, liefs, Maria
-
27 Februari 2017 - 11:03
Karin Jalink:
Hoi Jenny, je bent inmiddels in Botswana; geniet ervan!
Je hebt goed werk verzet en het zal toch zeker bij sommigen wel goed doordringen, het is nu aan hen wat ze er mee doen. Wel heel jammer dat je er hogere verwachtingen van had die misschien niet helemaal waar gemaakt worden, maar je weet nooit wat er uiteindelijk toch blijft hangen.
Alvast een goeie thuisreis gewenst en tot snel! Groetjes, karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
